o traveseiro

Cruyff era, segundo as estatísticas da desaparecida revista Don Balón, o Rei; e este blogue segue a ser unha porcallada. Alomenos segundo Marcus.es, que publica unha listaxem cos blogues en galego máis recoñecidos, salientando os desaparecidos e/ou abandonados. Tamén saen os que aínda continúan na loita coa data da súa última actualización.

En ningún dos casos aparece O Traveseiro, non sei se é bo ou malo. O certo é que seguimos na clandestinidade, e si non actualizamos máis a miúdo foi porque sufrimos de “evitación fóbica de actividade creativa” e “pánico a escribir”, termos usados polo escritor Xabier Vila-Coia após ser agredido por un hosteleiro debido a unha discusión por un prato de espaguettis con atún e tomate. Bueno, o certo é que non levaba atún, e de aí a reclamación que rematou como rematou. En fin, que a escusa para non publicar está de puta madre, polo menos para min.

Dito isto, salientar que desta vez vai en serio, a partires de xa este blogue actualizarase máis a cotío, que queremos seguir no Blogomillo e non na Blogomorgue.

O pasado 17 de Maio este blogue estivo de cumpreanos, concretamente levamos nada máis e nada menos que un lustro emporcallando o blogomillo. Desta vez non houbo post especial, como así aconteceu cando fixemos un, dous, tres e catro anos, basicamente por falta de gañas. Si houbo unha pequena festa privada para comemorar e bebemorar o cabodano + Días das Letras Galegas. A cousa rematou desta maneira, non moi ben precisamente:

Como apreciarán os nosos seareiros máis fieis, facendo unha comparanza cos principios do blogue, este atópase en clara decadencia. As actualizacións brillan pola súa ausencia; hai bastante tempo que prometín mudar a aparencia facéndolle unha boa reforma xeral e nin pa dios; e os comentarios baixaron considerablemente, case na mesma medida que os leitores. Como lin nalgún sitio, “Debería ser obrigatorio por lei que a cada un llela chuparan unha vez na vida. Non existirían o 90% dos blogs”. Non lle falta razón, a case todo cristo mólalle que lle deixen un comentario no blogue… vamos, que lla chupen.

En canto ao número de visitas, como podemos ollar no seguinte gráfico estatístico, a cousa non pode ser máis deprimente. Non chegan a cen as visitas diarias nin por asomo, e os que entran despistados saen cagando hostias nada máis ver de que vai o roio.

Ese pico que asoma non é a prima de risco, senón o día que o Barcelona anunciou a Tito Vilanova como técnico para a vindeira tempada. Medio mundo púxose como tolo a procurar imaxes do tipo e moitos deles chegaron ao Traveseiro. Había dominios de países inimaxinábeis, “Vilanova” escrito en chinés, árabe e cirílico. Unha tolemia absoluta que a pouco máis e fai que estoure o xestor de estatísticas. E todo para ver o lamentábel peiteado de Vilanova cando xogaba no Barça B, do que por certo fixéronse eco no Divinity.

Outro termo de procura que me fixo bastante coña ultimamente foi “Alvaro Díaz empalmado”. Nin eu mesmo sabía quen carallo era o tipo e até tiven que pesquisar a ver de quen se trataba. Disque é un cantaor de coplas e fandangos, o cal fai máis surrealista se cabe a relación connosco. Esta é a ligazón ao seu clube de fans, por se queredes enviar os vosos insultos e ameazas.

Porque a nós, e á nosa caixa de correios, xa nin insultos chegan. Nin sequera suxestións nin peticións dos leitores, tan só spam, pesados que queren intercambiar links e, dende hai bastante tempo, de Vino Gallego. Congratúlame que tras botar unha ollada ao blogue, os responsabeis desa web pensen que para escreber (e ler!) paridas en O Traveseiro hai que beber viño a regho cheo.

O dito, que con ou sen viño, de momento haberá que seguir co roio este para os que lles mola, e aos que non, pois (voltando ás felacións) como dicía Maradona… “Con perdón de las damas, que la chupen. Que la sigan chupando”.

É o que ten non xogar a cabalo gañador.

Coma dixen sempre, o blogue é futboleiro, pero coma dicían no En Xogo… “prestando especial atención ao que fagan os equipos galegos”, mais tampouco que a rivalidade Deportivo-Celta acapare toda a temática.

Só tomeime esta pequena licencia para foder ao típico anónimo que deixa comentarios ameazantes coma este nas entradas: “Jodete turko hijo de mil putas sidosas. Al loro no te partan el fuciño a ti maricon de mierda coruñes”, insulto que, naturalmente, moléstame ben pouco, ou como dicía J.B. Toshack “a mí eso como agua encima de pato”. Por certo, que o comentario non só non se borrou senón que non tardou nin dez segundos en ser publicado na nosa Galería de Piropos. De vós depende que sega a aumentar.

Recoñezo que as vacacións foron un tanto longas, porque coma destapou o noso caro amigo Zimmer103, estabamos tomando canhas, entre outros, con Sócrates e Andy Carroll (a pesares da vixilancia intensiva do represor Capello).

Mais xa estamos de volta, así que dende xa empezaredes a recibir dende este humilde blogue a vosa ración do porteiro polaco da foto, agardemos que se non diaria, si máis a miúdo que nos penosos últimos tempos.

Certo é que non estou a dar pancada e que o blogue pouco ou nada se actualiza, mais agora é de xeito oficial: pechamos por vacacións. Non é que vaia estar desconectado de internete, mais coma estou un pouco até o carallo disto o mellor é parar aínda que sexa unha semaniña para coller folgos. Se o fan os preas estes dos futbolistas (LFP + AFE mesma merda) nós tamén podemos.

Así que salvo caso de forza maior (morte de Guti ou algo así) non publicaremos nada cando menos até o mes de Setembro. Deica logo, entón.

Hoxe cúmprense catro anos dende que este blogue viu a luz. Tamén dáse o caso que hai uns días fixéronse públicos os resultados correspondentes á primeira ola de 2011 do Estudio General de Medios. Coma sempre, tódolos medios de comunicación gañan, todos son líderes, todos medran e todos se dedican a poñer a pari-los dados da competencia.

Nós non somos desa ralea, somos humildes. Sabemos de sobra que O Traveseiro segue a ser unha pinga de auga no océano da blogoesfera futboleira e somos perfectamente conscientes que non nos comemos nin comeremos rosca algunha. Salvo días excepcionais, as visitas non chegan a cen diarias, e no que atinxe ao resto das estatísticas…:

– Páxinas de procedencia.
A meirande parte das visitas proceden do Google, e os termos da procura moitas veces non teñen que ver co temario do blogue (ver captura), ou si… As outras páxinas de procedencia máis habituais, son, por esta orde:
1. Renaldinhos & Pavones. Non anunciaron tregua algunha, mais levan bastante tempo sen cometer atentados, e iso aféctanos a nós notabelmente. Agardemos que superen a mala racha, crise institucional ou o que sexa, polo noso ben.

2. Bar Deportes. Xogan na Champions League dos blogues futboleiros e cada vez que poñen a nosa ligazón as visitas soben como a espuma. Sempre fican rescoldos que garanten un bo número de visitas desa procedencia.

3. La Banda Izquierda. A nosa presenza no apartado de “Blogs Curiosos” (nunca mellor dito) entre sitios de hinchadas e colectivos antifas serve para achegar leitores.

Por detrás destes, esporádicas visitas chegadas de Diarios de Fútbol, do Twitter, Facebook, Chuza! e blogues pequenos.

– Horas das visitas.
O pico máis alto está entre as dez e as doce da noite, co cal deducimos que os leitores prefiren visitarnos dende casa e que utilizan o ordenador do choio para visisualizar páxinas webs pornos, que dá maior seguridade.

– Resumo.
Normalmente anda polo 65 ou 70% o número de visitas que larghan escorrentados de aquí ao ler a primeira páxina (oficialmente: “visitas que han vuelto abandonaron el sitio después de una página”), supoño que dicindo en voz alta “Pero… que coño?” O outro 30% quédase un rato vendo entradas atrasadas.

Para rematar, os clásicos agradecementos a todos os que len o blogue aínda que non comenten (eu visito moitos e tampouco o fago), e perdón aos que lles prometín colaborar nos seus sitios e que, por unha razón ou outra, aínda non me puxen a elo. Eskerrik noxo a todos!

Mais tampouco podemos rematar de todo sen adicar un pequeno espazo a Lois Pereiro (cun fragmento de “Modesta proposición…”), homenaxeado hoxe no Día das Letras Galegas, que coincide tamén co Día de Internet:

“Vivimos malos tempos para a reflexión e a resistencia neste imperio zombie de Microsoft mental e de autoestradas da información cando xa hai tan poucas persoas con neuronas dispostas a servirse de tanta información, e moito menos a utilizalas en contra dese mesmo poder que as invade coas peores intencións”.

Pois si, señores e señoras, esta é a entrada número 666… das publicadas, claro, por aínda teño 15 coma borradores. Unha barbaridade, sobre todo se temos en conta que hai case nada celebramos o número 500.

Xa di a Biblia, no libro do Apocalipse Now, que “aquí hai sabedoría: O que ten entendemento, conte o número da besta, pois é número dun home. E o seu número é seiscentos sesenta e seis”. Non é do todo certo, porque por unha banda non todos os que se pasan por aquí son sabios nin moito menos, e por outra, e segundo un recente estudio que está a gañar adeptos identifica o 666 non cun home nin ser vivo, senón cun obxecto… INTERNET!!

Así que os que padecedes de Hexakosioihexekontahexafobia xa estades collendo a porta e saíndo escopetaos, e os que non, ficar un intre porque vos teño que contar un par de cousiñas de certa actualidade e que teñen coma protagonistas a forzas satánicas, na persoa de Ruíz-Mateos primeiro e ao poder xudicial inglés segundo.

1. O ataque dos clons.

Opus Dei oh no!!

O Rayo Vallecano, xunto con outras empresas da Nueva Rumasa, entra en Lei Concursal, e estes fenómenos da natureza son algúns dos seus directivos: o patriarca Josemari e os seus seis fillos varóns, todos cuspidiños, durante a rolda de prensa ofrecida o pasado xoves en Madrid. Podemos facernos unha idea da catadura moral deste persoeiro, pero sen saír do fútbol, precisamente onte vin unha reportaxe na TVG-2 sobre a eclosión e afundimento do Compostela, e, a raíz da vitoria na promoción contra o Rayo, Caneda conta a intrahistoira do ascenso a Primeira (textual): “E me acordo que me dixo Ruíz-Mateos: ‘José María, vós podedes ascender pro ano, pero nós non podemos descender este ano porque me xogo cinco ou seis mil millóns de pesetas. Eu douche mil millóns de pesetas, quinientos hoxe e quinientos mañá, e vós perdedes tres cero’.”

2. Medidas esaxeradas.
Coma practicantes do humor negro e irrespectuosos que somos normalmente coas desgrazas alleas, manifestamos o noso estupor ante a policía e xuíces ingleses, que detiveron a un seareiro do modesto Crawley Town por burlarse da traxedia aérea que custou a vida a oito xogadores do Manchester United hai 53 anos. O tipo, de 19 anos, sae nun video musical no que coa man imita o esborralle dun avión e logo usa os dedos para contar un, nove, cinco e oito para representar 1958, o ano da traxedia. O castigo, de todo esaxerado, consiste en non poder presenciar un partido na súa puta vida. Se aquí fixeran o mesmo con todo aquel seareiro que se riu da morte de Juanito (p.ex.) estarían todos os campos baleiros… agás o Bernabeu, claro.

…unha nova edición de “Antes de colgar a túa foto na web, pénsao”… ESPECIAL REAL MADRID, coa participación dun fato de xente anónima do máis vergoñenta, unidos todos eles por un nexo común: a súa simpatía polo Real Madrid. E por suposto, contando co beneplácito da popular farmacéutica palentina Marta Domínguez.

“Si, dou o meu visto e prace”

(O que hai que facer para actualiza-lo blogue e manter enghanchada á escasa audiencia.)

Hoxe cumprimos oficialmente tres anos e, coma supuña, non teño post especial para conmemora-la efeméride. Por mor da crise, haberá que celebralo con moita austeridade e coma se fose un día normal, ou sexa, cunha escolma de paridas de certa actualidade.

-Na web do Marca están a facer unha macroenquisa desas chachipiruli que fan para que a xente vote por dúas seleccións que cre que van pasar de cada grupo no vindeiro Mundial. A esta hora xa son 1.149 os entendidos que confían en que a Auténtica Vermella (Corea do Norte) pase á seguinte rolda no Grupo G polos 45.273 que controlan bastante e pensan que o fará Costa de Marfil, 99.894 indocumentados que apostan por Portugal e 131.494 que pensan que o fará Brasil e aos que hai que cantarlles “Nin puta idea, non tedes nin puta idea, nin puta idea, non tedes nin puta idea…” (con sintonía de Guantanamera).

-O vindeiro día 30 de Maio disputarase no Bernabeu un encontro amigábel entre os veteranos do Madrid e do Milan para recadar fondos para estuda-las causas da morte súbita. Zimmer103 ponme sobre aviso deste acontecemento mediante correio, e bota algo de luz sobre os motivos polo que acontecen este tipo de mortes: “pensaron se a coca, as putas e o alcohol ten algo que ver?? , esto paréceme inaceptábel, se queren facer algo util pola ciencia e pola dignidade dun deporte que morran durante o partido media ducia de vellouzáns por equipo!!”.

-Afeccionados do Fenerbahçe turco pediron a cabeza de Dani Güiza (“Policía, entréganos a Güiza”, berraban) tras perde-la liga cun equipo, o Bursaspor, que ten un orzamento igual ao que custou o dianteiro andaluz, o cal ademais fartouse a fallar goles no partido decisivo. Nunha ocasión vin unha reportaxe da familia e do barrio xerezano de onde é o tío e que teñan coidado co que din e fan, porque estes son capaces de pasar polo coitelo aos do Fenerbahçe, Galatasaray, Deportivo da Coruña, Besiktas e Bursaspor.

-As caixas de tabaco levarán imaxes impactantes dos efectos do fume para disuadir aos fumadores. Nós tivemos acceso a unha desas fotografías de gran crueza. Eu non son fumador, pero se fumase, ao ver en que me podería converter, xa corría a tirar tódolos pitillos polo váter.

-Un masoquismo que enferma: “Los celtistas de corazón no merecemos este suplicio,nos ahogan en nuestro sentimiento. Somos nosotros los que amamos desde niños esa camiseta; desde hace tres años es un masoquismo que enferma.” Calquera diría que é o comentario dalgún dos celtistas que len O Traveseiro e lles mola e lles fode a partes iguais a sabendas de que son do Depor, que va… nada máis lonxe da realidade: comentario dun tal Dr.Fparis á crónica da nova derrota do seu equipo.

Os seareiros do Corme andan quentes, Roy Makaay se retira, disólvese a Santa Trinidade, catro futbolistas do Depor asinan en apoio da selección española en vez de recoller sinaturas para que os declaren incapaces, e a peor nova de todas: este mes O Traveseiro está de aniversario, cumpre tres anos.

Concretamente o día 17, como non podía ser doutro xeito, mais haberá que ir lembrándoo de cando en vez durante este mes con paridas como as de enriba por se chega o día do cumpreanos e non teño nada especial para publicar. Que logo non se diga que paso das efemérides.

Á marxe disto, moita fama ten Stamford Bridge, campo do Chelsea, por estar situado a carón xusto dun famoso camposanto londinense. Unha parvada ao lado dos túmulos do Rebullón, en Mos (Pontevedra) peghadiños a un campo de fútbol. A balonazos cos nosos antergos.